Aktualności CK Archetti

“Tytuł pracy w bezpośredni sposób nawiązuje do mojej potrzeby obecności (praesentia), bliskości kontaktu z drugim człowiekiem, istotą (esentia) żywą. Podtytuł – manifestacje pamięci – ma działać na zasadzie przeciwności, ponieważ słowo manifestacja oznacza głośne pokazywanie swoich poglądów, natomiast pamięć to takie słowo które jest przytłumione, ciche, które dopiero potrzebuje bodźca, który pomoże mu wybrzmieć.
Projekt składa się z kilku elementów, które swoje źródło mają w mechanizmach wspomnień. Konfrontacja moich myśli i ciała (wspomnień i obrazów) z (nie)obecnością pokazuje moje stanowisko wobec fotografii archiwalnych i tego jak mogą wpływać na życie. Jak archeolog staram się dotrzeć do warstw i niewidocznych, na pierwszy rzut oka, relacji. Intencją tego zamysłu jest próba nadbudowania ubytków i luk emocjonalnej rany, a zarazem oswajanie się ze zjawiskiem niedostatku czy kruchości pamięci, powstającego na skutek naturalnego, malejącego nasycenia emocjonalnego wspomnień. Archiwum zdjęć mojego dzieciństwa, które posiadam z jednej strony jest mi bliskie, bo wiem, że to moja rodzina, ale z drugiej czuję duży dyskomfort wynikający z tego, że nie pamiętam tych pojedynczych zdarzeń. Ten rodzaj niepokojącego braku spowodował, że poczułam potrzebę zbliżenia się do tych obrazów, nawet w takim sensie bardzo dosłownego doświadczenia fizycznego…”
Rozalia Kwiatkowska
PRAesentia – manifestacje pamięci

Felix Mendelssohn (ur. 3 lutego 1809 w Hamburgu – zmarł 4 listopada 1847 w Lipsku), niemiecki kompozytor, pianista, dyrygent muzyczny i pedagog, jeden z najbardziej cenionych postaci z okresu wczesnoromantycznego. W swojej muzyce Mendelssohn w dużej mierze obserwował wzorce i praktyki klasyczne, inicjując kluczowe aspekty romantyzmu – ruchu artystycznego, który wywyższał uczucie
i wyobraźnię ponad sztywne formy i tradycje. Do jego najsłynniejszych dzieł należą Uwertura do Snu nocy letniej (1826), Symfonia włoska (1833), koncert skrzypcowy (1844), dwa koncerty fortepianowe (1831, 1837), Oratorium Eliasz (1846) oraz wiele utworów kameralnych.

X Symfonia Mendelssohna powstała, gdy artysta miał zaledwie czternaście lat i kształcił się jeszcze pod kierunkiem swojego mistrza, Carla Friedricha Zeltera, w berlińskiej Singspiel Akademie. Wyraźne są
w niej inspiracje symfoniami smyczkowymi Carla Philippa Emanuela Bacha czy stylem kompozytorskim Haydna/ Podobnie jak około połowę symfonii Mendelssohna, czy symfonii smyczkowych, tak i ta jest niewielkich rozmiarów i trwa nie dłużej niż dziesięć minut. Nie powinno to sugerować, że utwór ten jest lekki. Rozpoczyna się krótkim, uroczystym Adagio, ale zawierającym kilka romantycznych, łagodnie wzdychających fraz, które charakteryzują wczesne partytury Mendelssohna. Potem pojawia się żarliwy temat Allegro, zrównoważony mniej ponurym, bardziej melodyjnym tematem, a następnie burzliwy epizod wywiedziony z fragmentu pierwszego tematu. Dwa bardziej energetyczne motywy Mendelssohn poddaje krótkiemu, energicznemu rozwinięciu. Następnie, co na pierwszy rzut oka wydaje się być konwencjonalnym podsumowaniem, Mendelssohn pozwala łagodnemu drugiemu tematowi oderwać się z roztargnieniem i pogrąża smyczki w długiej, zapierającej dech w piersiach kodzie.

Oktet op. 20 powstał w 1825 roku. Mimo, że został napisany tylko dla ośmiu smyczków można go śmiało uznać za pełną symfonię. Dowodem na to są własne słowa Mendelssohna, zapisane własnoręcznie na autografie partytury: „Oktet musi być grany w stylu symfonii we wszystkich partiach”. To nie tylko zdwojony kwartet, to prawdziwy oktet, w którym kontrapunkt, faktura i złożoność harmoniczna są tak samo wyrafinowane, jak w każdej symfonii. Utwór ma szczególne znaczenie w karierze Mendelssohna, ponieważ był jednym z dwóch wyjątkowo błyskotliwych dzieł, które uważano za drogowskaz jego geniuszu w młodości. (Innym zidentyfikowanym w ten sposób utworem jest równie błyskotliwa Uwertura do Snu nocy letniej). Był to również pierwszy oktet smyczkowy napisany jako prawdziwy ośmiogłosowy utwór i do dziś pozostaje najwspanialszym zachowanym dziełem w tej formie. W szczególnie skuteczny sposób wypełnia lukę między Mendelssohnem kompozytorem kameralnym a Mendelssohnem symfonistą.

Często porównywany do Paganiniego Henryk Wieniawski (ur. 10 lipca 1835 w Lublinie, zm. 31 marca 1880 w Moskwie) był jednym z najwybitniejszych skrzypków epoki romantyzmu. Jako wykonawca olśnił publiczność niesamowitą techniką, ekspresyjnym frazowaniem i bogatym tonem. Jako kompozytorowi udało się połączyć błyskotliwą wirtuozerię z prawdziwie romantyczną inspiracją. Podobnie jak Chopin, Wieniawski tworzył muzykę, która celebrowała ducha Polski, czego znakomitym przykładem jest popularny Polonez D-dur. Kompozytorski talent Wieniawskiego ujawnił się w jego niezwykłym II Koncercie skrzypcowym, uznawanym za jedno z największych dzieł romantycznego repertuaru skrzypcowego.

W 1860 roku Henryk Wieniawski skomponował prawdopodobnie najsłynniejszy jego utwór, Legendę na skrzypce i orkiestrę op. 17 (choć od dawna jest bardziej popularna w aranżacji na skrzypce i fortepian). Kompozycję Wieniawski zadedykował swojej narzeczonej – Izabeli Hampton. Utwór jest wspaniałym przedstawicielem dawno wymarłego gatunku – sentymentalnej ballady salonowej. Ponadto jest na tyle niewymagająca technicznie, by sprostać umiejętnościom studentów skrzypiec, a jednocześnie wystarczająco bogata w melodię, by zainteresować wirtuozów z całego świata. Légende jest trzyczęściową kompozycją, skromną, ale dobrze dopracowaną i piękną w swej prostocie.

Wariacje na temat własny op. 15 powstały w 1854 i w tym samym roku ukazały się drukiem, wydane przez firmę Breitkopf und Hartel w Lipsku. ”Wariacje” – podobnie jak inne kompozycje Wieniawskiego – wymagają od skrzypka swobody w grze akordowej i oktawowej, umiejętności wykonywania różnorodnych form staccata, błyskotliwych pasaży czy innych elementów wirtuozowskiej techniki, jak również czystości intonacji flażoletów. Kompozycja oparta na technice wariacyjnej posiada nietypową formę: temat z trzema wariacjami (w dur) poprzedza molowy wstęp z elementami kadencji, fragment ten pojawia się ponownie po wariacjach, po czym następuje finał w formie błyskotliwego walca, zakończony efektowną kodą.

Jakub Jakowicz – ceniony skrzypek, kameralista i pedagog związany z Uniwersytetem Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie. Urodził się 10 czerwca 1981 roku w Warszawie. Gry na skrzypcach uczył się u swego ojca, Krzysztofa Jakowicza, pod kierunkiem którego studiował w Akademii Muzycznej w Warszawie. Był również ostatnim uczniem Tadeusza Wrońskiego. Jest laureatem pierwszych nagród na konkursach skrzypcowych w Lublinie (1993), Wattrelos we Francji (1995) i Takasaki w Japonii (1999). W 2001 został jednym z trzech zwycięzców (obok wiolonczelisty i puzonisty) Międzynarodowej Trybuny Młodych Wykonawców w Bratysławie, organizowanej pod auspicjami Europejskiej Unii Radiowej i Międzynarodowej Rady Muzyki UNESCO. W 2002 otrzymał nagrodę Fundacji polsko-japońskiej dla najlepiej zapowiadającego się polskiego skrzypka młodej generacji. Jest także laureatem Paszportu “Polityki” za rok 2003. W 2007 został uhonorowany nagrodą “Orfeusz” podczas Festiwalu “Warszawska Jesień”. Jakub Jakowicz koncertuje od 11. roku życia. Grał ze wszystkimi czołowymi polskimi orkiestrami. Jego debiut w “Koncercie skrzypcowym D-dur” Piotra Czajkowskiego w 1994 z orkiestrami w Bydgoszczy, Krakowie i Szczecinie zaowocował kolejnymi zaproszeniami do występów z Sinfonią Varsovią i Narodową Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia. W 1998, na zaproszenie Krzysztofa Pendereckiego, grał na festiwalu imienia kompozytora w Krakowie, wykonując “Capriccio per violino e orchestra” pod batutą Jerzego Maksymiuka. Koncertuje także za granicą, m.in. w Japonii, Szwecji, Finlandii. W 2000 roku debiutował na Festiwalu Radio France odnosząc wielki sukces, który przyniósł mu kolejne zaproszenie na koncerty z Orkiestrą Narodową w Montpellier. W 2001 roku debiutował także w Hiszpanii z Orquestra Real de Sevilla, z Orquesta National de Espana oraz z Filharmonikami Monachijskimi pod dyrekcją Pinchasa Steinberga, wykonując “I Koncert skrzypcowy” Karola Szymanowskiego. W następnych latach występował z najbardziej renomowanymi orkiestrami na świecie, m.in. z Orchestre de la Suisse Romande, Dresdner Philharmoniker, Philharmonishes Orchester Dortmund, Orchestra di Santa Cecilia, Orquesta Nacional w Madrycie, Orchestra del Maggio Musicale we Florencji, Filharmonią Czeską w Pradze, Royal Stockholm Philharmonic, Orquestra Sinfônica do Estado de São Paulo, Concerto Köln, Orquesta Sinfonica Valencia i orkiestrą Sinfonia Varsovia. W latach 2009 oraz 2011 na zaproszenie Antoniego Wita artysta brał udział jako solista w tournées koncertowych Orkiestry Filharmonii Narodowej w Wielkiej Brytanii. Współpracował z takimi dyrygentami, jak Michail Jurowski, Yan Pascal Tortellier, Walter Weller, Heinz Walenberg, Kirill Karabits, Rafael Frühbeck de Burgos, Agnieszka Duczmal, Jan Krenz, Krzysztof Penderecki, Marek Pijarowski, Wojciech Rajski, Antoni Wit, Tadeusz Strugała, Tomasz Bugaj, CzesławGrabowski, Wojciech Michniewski, Marcin Nałęcz-Niesiołowski, Mirosław Jacek Błaszczyk, Jerzy Semkow, Jacek Kaspszyk. Jako kameralista Jakub Jakowicz od lat tworzy skrzypcowy duet z ojcem, Krzysztofem Jakowiczem. Od 2000 roku gra z pianistą Bartoszem Bednarczykiem – wspólnie nagrali płyty “Subito” (Polskie Radio), “Beethoven Violin Sonatas” (Subito Records), oraz album z “Partitą” Witolda Lutosławskiego (CD Accord). Artysta występował ponadto z takimi muzykami jak Heinz Holliger, Paul Gulda, Jan Krzysztof Broja, Michel Lethiec, Anna Maria Staśkiewicz, Ruth Kilius, Katarzyna Budnik-Gałązka, Avri Levitan, Ursula Smith, Daniel Möller-Schott, Andrzej Bauer, Rafał Kwiatkowski, Marcin Zdunik, Karol Marianowski oraz Zvi Plessev. Od 2006 roku muzyk jest członkiem Zehetmair Quartett, zespołu stworzonego przez austriackiego skrzypka i dyrygenta Thomasa Zehetmaira. Kwartet ten przygotowuje zwykle jeden program koncertowy rocznie, większość utworów wykonując z pamięci. Płyta zespołu (ECM) z utworami Béli Bartóka i Paula Hindemitha otrzymała nagrodę Diapason d’Or de l’Anneé 2007. Jakub Jakowicz w Zehetmair Quartett występował m.in. w Filharmonii Berlińskiej, Wigmore Hall w Londynie, Santory Hall w Tokio, Gulbenkian Center w Lizbonie, Konzerthaus
w Wiedniu, Zankel Hall w Nowym Jorku, a także na słynnych festiwalach muzycznych. W 2014 roku zespół otrzymał prestiżową Nagrodę im. Paula Hindemitha Miasta Hanau. Artysta uzyskał tytuł doktora sztuk muzycznych, od 2004 roku prowadzi klasę skrzypiec na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie. Gra na instrumencie Nicolasa Froncois Vuillaume’a dzięki uprzejmości Alejandro Abada z Walencji.

Źródło: www.culture.pl

Bilety na koncert w cenie 40 zł – normalny, 30 zł – ulgowy do nabycia w Atelier Kultury w Jaworznie
i przez kupbilecik.pl. https://www.kupbilecik.pl/imprezy/74687/Jaworzno/Orkiestra+Kameralna+Archetti/

Zapraszamy!